Cielę i stopa zostały pokryte przednim, podtrzymującym gipsem paryskim. Następnie pacjenci zostali poddani aktywnemu lub pasywnemu programowi rehabilitacji w celu odzyskania ruchu w kostce i stopie. Istnieją różne warianty płatów skórnych, w zależności od składników płata i szypuły naczyniowej. Kilka z tych odmian podsumowano w tabeli 1. Dystalny płat powięziowo-skórny może być obracany w celu pokrycia małego lub średniego ubytku tkanek miękkich. Normalnie ten płat obejmuje środkową część stopy.
Leczenie nieoperacyjne w płycie rynnowej z gipsu paryskiego
Podczas leczenia nieoperacyjnego na zmienioną chorobowo okolicę zakłada się gips z gipsu paryskiego obejmujący cztery piąte przedramienia. Jest on dopasowywany w miarę zmniejszania się obrzęku. Rozciąga się on od fałdu dystalnego po stronie dłoniowej do strony promieniowej – cytat ten jest udostępniony przez redaktora portalu Weterynarz Włoszczowa. Pacjent może nadal poruszać palcami i kciukiem, ale nerw łokciowy musi pozostać w pozycji neutralnej.
Leczenie nieoperacyjne w płycie gipsowej jest bezpieczną opcją leczenia złamań stopy lub stawu skokowego bez przemieszczenia i z minimalnym przemieszczeniem. Wymaga jednak ścisłego monitorowania złamanej kończyny. Pacjent musi być okresowo oceniany, aby upewnić się, że stan złamania i kończyny jest stabilny. PŁATKI MIĘŚNIOWO-SKÓRNE
Płaty gipsowe mięśniowe i mio-skórne są metodami naprawy stopy po amputacji lub rozejściu. Zabiegi te mają różne zalety i wady, w zależności od rodzaju defektu i wieku pacjenta. Do głównych zalet płatów należy zaliczyć ich trwałość i wszechstronność. Ponadto mogą one pomóc w zapobieganiu amputacjom, zwłaszcza w przypadku dużych awulsji.
Płaty mięśniowe są zorganizowane zgodnie ze schematem ich zaopatrzenia naczyniowego. Zgodnie z klasyfikacją Nahai i Mathesa płaty mięśniowe można pogrupować w zależności od ich pedałów naczyniowych. Mięśnie typu I to te z pojedynczą dominującą szypułą, a mięśnie typu II mają dwie lub trzy mniejsze/segmentowe szypuły. Mięśnie typu III i IV to te, które mają segmentowe ukrwienie.
Płaty mięśniowe i mio-skórne są przydatne w rekonstrukcji stopy, szczególnie w przypadkach, gdy mamy do czynienia z poważnymi ubytkami. Technika ta nie nadaje się do rekonstrukcji błony śluzowej ze względu na jej objętość i trudności w składaniu. Jest jednak skuteczna w przywracaniu wyglądu i funkcji stopy po amputacji.
Autorzy dokonali systematycznego przeglądu piśmiennictwa w celu oceny przydatności tych procedur. Autorzy analizowali skuteczność tych procedur w zapobieganiu zakażeniom okołoprotezowym, ich wyniki funkcjonalne i estetyczne oraz efektywność kosztową. Ocenili również jakość życia pacjentów po zabiegu. Stwierdzili, że płaty mięśniowe stanowią realną opcję postępowania w przypadku uporczywych infekcji po amputacji. Autorzy zauważają jednak, że potrzebne są dalsze badania w celu potwierdzenia ich wyników.
Mięśniowe i skórne płaty gipsowe są popularną metodą chirurgii stopy. Techniki chirurgiczne oparte na tej technice polegają na wytworzeniu wyspy skórnej, która jest unoszona nad mięśniem gruszkowatym. Zazwyczaj płat jest poprzeczny. Płat powinien zawierać co najmniej dwa perforatory przegrodowe. Ponadto płat powinien być umieszczony nad dolną częścią mięśnia prostego.
Przed każdym zabiegiem operacyjnym pacjent musi przejść dokładny wywiad i badanie przedmiotowe. Mikrochirurg powinien mieć duże doświadczenie w zakresie chirurgii klapowej. Sala operacyjna powinna być wyposażona w niezbędne instrumentarium i znieczulenie. Personel pielęgniarski powinien monitorować pacjenta i zapewnić prawidłowe porażenie. Okres rekonwalescencji po zabiegu z użyciem klapy jest długi, dlatego pacjent powinien być regularnie monitorowany.
Zabieg z użyciem płatów powięziowo-skórnych
Zabieg z użyciem płatów powięziowo-skórnych na stopy jest procedurą naprawy deformacji stóp polegającą na replantacji szypuły skórnej z tętnicą. Technika ta pozwala na szybkie i skuteczne pokrycie ubytków tkanek miękkich. Płat wymaga minimalnej naprawy mikronaczyniowej, ale wymaga drobiazgowego planowania przedoperacyjnego. Zabieg jest szczególnie przydatny w przypadku dużych ubytków tkanek miękkich kończyny dolnej.
Płaty powięziowo-skórne są zabiegiem bardzo uniwersalnym. Mogą być wykorzystane do naprawy całej stopy lub podudzia. Zabieg ma stosunkowo szybki czas rekonwalescencji i może być wykonywany u pacjentów bez unieruchomienia. Możliwe jest również wykonanie tej techniki u osób z dużymi ubytkami stopy lub stawu skokowego.
Zabieg wykonuje się poprzez ułożenie pacjenta na stole operacyjnym. Płat umieszcza się 5 cm nad młotkiem bocznym. Do zamknięcia nacięcia stosuje się opaskę uciskową, a do oczyszczenia okolicy stosuje się roztwór soli fizjologicznej. Następnie płat dzieli się na dwie połowy i włącza do niego nerw pośrodkowy i mniejszy nerw strzałkowy.
W przypadku dwóch płatów wystąpiły powikłania: zastój żylny i częściowa martwica. Oba zostały wyleczone z powodzeniem. U dwóch pacjentów rozwinęła się powierzchowna martwica płatka skórnego. Po operacji płat był ponownie żywotny. Poprawę czucia obserwowano u pacjentów, u których operację wykonano kilka dni po znieczuleniu.
Oprócz leczenia deformacji stóp, RSAF mogą pokrywać zmiany urazowe, przewlekłe owrzodzenia skóry oraz uszkodzenia ścięgna Achillesa. Mogą być również stosowane do pokrycia ran w wyniku dehiscencji rany i resekcji onkologicznej. Jednak pełne pokrycie pięty jest tylko pojęciem względnym, ponieważ odległość od punktu rotacyjnego do tylnej części pięty jest bardzo krótka, co może stanowić zagrożenie dla płata.
Podczas gdy klapa opuszkowa jest zwykle wykonywana techniką konwencjonalną, klapa opuszkowa o odwróconym przepływie została wyróżniona jako odpowiednia procedura do rekonstrukcji dystalnej. Jednak chirurdzy wciąż uczą się, jak stosować tę technikę. W badaniu zidentyfikowano pewne różnice techniczne i błędy popełniane przez chirurgów w fazie nauki. Błędy te mogą prowadzić do gorszych wyników i mogą wymagać rewizji.
Płaty osteokutalne
Płaty osteokutalne są stosunkowo nową techniką, a wielu pacjentów już z nich skorzystało. Płaty kostno-skórne pozwalają chirurgom zastąpić uszkodzoną tkankę, umożliwiając pacjentom powrót do normalnego chodu i aktywności. Procedura ta pozwala również uniknąć konieczności amputacji.
Zabieg ten wymaga starannego przygotowania przedoperacyjnego. Chirurg przygotowuje płat przed operacją dzieląc go na dwie szypuły, a następnie przenosi go do miejsca biorczego. Następnie pacjent poddawany jest rehabilitacji pooperacyjnej. Chociaż może to być skomplikowana procedura, wyniki są często powtarzalne.
Płaty osteokutalne mogą być wykonywane w celu zastąpienia brakującej tkanki w stopach. Technika ta stała się popularna w chirurgii ortopedycznej. W jednym przypadku 66-letni mężczyzna został poddany operacji złamania kości strzałkowej. Podczas zabiegu miejsce pobrania zostało zamknięte. W 7. dobie pooperacyjnej miejsce dawcze zostało otwarte. Następnie dokonano oceny stopy pacjenta, która wykazała 20-centymetrowy ubytek kości strzałkowej. Ponadto kość piszczelowa była dobrze unaczyniona.
Miejsce dawcze było potencjalnym miejscem powikłań po pobraniu płata strzałkowego osteocutaneous flap. Chirurg powinien unikać nadmiernego napięcia skóry wzdłuż linii szwów miejsca dawczego. Pacjenci, którzy palą papierosy lub mają inne choroby współistniejące, mogą również doświadczać powikłań w miejscu dawczym. Celem tego badania była identyfikacja czynników związanych z patient-mix i leczeniem, które mają wpływ na wyniki i rezultaty leczenia.
Inną opcją jest płat łopatkowy. Do podniesienia płata wykorzystuje się część kości łopatki. Jest ona unaczyniona i posiada gałęzie, które zaopatrują płat. Może być również użyty nerw strzałkowy. Należy pamiętać, że nerw strzałkowy posiada gałąź, która rozciąga się w polu płata.
Podobne tematy