Zabieg z użyciem płatów gipsowych zmniejszy obrzęk i zmniejszy ryzyko powstania odleżyn. Jest mniej egzotermiczny niż gips paryski i mniej prawdopodobne jest, że doprowadzi do powikłań naczyniowych. Ważne jest jednak, aby stosować się do zaleceń lekarza. Rana nadal będzie wymagała przykrycia opatrunkiem.
Mniej egzotermiczny niż gips paryski
W XVII wieku gips paryski był używany do pokrywania drewnianych konstrukcji, aby zapobiec ich spaleniu. Dziś artyści nadal używają tej substancji do odlewania. Proces odlewania przy użyciu gipsu paryskiego polega na stworzeniu obrazu z wosku i wlaniu mieszaniny do dolnej części odlewu. Po zastygnięciu mieszanina rozszerza się tworząc ochronną i podtrzymującą powłokę.
Po dodaniu wody do gipsu paryskiego, zamienia się on w gips. Twardość mieszanki jest spowodowana gipsem, a nie odwrotnie. Oznacza to, że jeśli używasz mniej egzotermicznego gipsu, możesz użyć go mniej.
Ciepło wytwarzane przez gips paryski zależy od ilości wchłoniętej przez niego wody. Im więcej wody doda się do gipsu, tym większe będzie wytwarzane ciepło. Jednak ilość użytej wody musi być taka sama w każdym eksperymencie, aby zapewnić spójność wyników. Udział wody w gipsie powinien być kontrolowany w krytycznym okresie wiązania, ponieważ ruch zakłóci zazębianie się kryształów i zmniejszy jego wytrzymałość o 77%.
Podstawowy przepis na tynk paryski wymaga około półtorej szklanki wody i 1/4 szklanki białego kleju. Tynk powinien być na tyle gęsty, aby można go było łatwo wylać na powierzchnię. Dodanie większej ilości proszku gipsowego nie jest dobrym pomysłem, ponieważ spowoduje to powstanie nadmiernej ilości pęcherzyków powietrza, co osłabi tynk. Mieszankę należy odstawić na co najmniej 5 minut, zanim stwardnieje.
Mniejsze prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań naczyniowych
Płaty gipsowe mogą być stosowane w wielu zabiegach rekonstrukcji ran. Mają one kilka zalet. Na przykład, pozwalają pacjentowi zachować część własnej skóry i kości. Ponadto zmniejszają ryzyko zakażenia. Pacjenci z ciężkimi otwartymi ranami mogą mieć zamknięte rany w krótszym czasie. Wymagają również mniejszej liczby operacji i krótszego pobytu w szpitalu.
Mniejsze prawdopodobieństwo powstania odleżyn
Osoby przykute do łóżka są narażone na wysokie ryzyko powstania odleżyn, powszechnego schorzenia, w którym tkanka skórna ulega uszkodzeniu na skutek długotrwałego ucisku. Zapobieganie odleżynom obejmuje regularną zmianę pozycji i skrupulatną pielęgnację skóry. W ciężkich przypadkach konieczne może być zastosowanie antybiotyków i zabiegu chirurgicznego.
Zapobieganie może obejmować regularną zmianę pozycji, używanie specjalnych materacy i noszenie wyściełanych butów na pięty. Ważne są również regularne badania. Kluczowe jest przestrzeganie harmonogramu zmiany pozycji uzgodnionego z zespołem opieki zdrowotnej. Powinien on określać, jak często należy się poruszać, aby zapobiec odleżynom.
Codziennie sprawdzaj, czy nie ma odleżyn. Niektóre z wczesnych objawów mogą być trudne do rozpoznania, ale sprawdzaj, czy nie są one zbyt twarde, gąbczaste lub ciepłe. Członkowie rodziny i opiekunowie powinni również obserwować, czy nie ma żadnych oznak odleżyn. Jeśli podejrzewasz odleżynę, usuń nacisk z tego miejsca tak bardzo jak to możliwe. Oczyść delikatnie to miejsce wodą z mydłem i zastosuj opatrunek ochronny, aby uniknąć dalszych uszkodzeń.
Właściwe odżywianie ma kluczowe znaczenie dla gojenia się skóry i zapobiegania powstawaniu odleżyn. Osoby ze złą dietą są bardziej podatne na rozwój odleżyn. Mają też tendencję do nawrotów odleżyn i wolniejszego czasu powrotu do zdrowia. Niektóre stany chorobowe mogą wpływać na krążenie w organizmie, co może zwiększyć ryzyko uszkodzenia tkanek. Osoby ze skurczami mięśni i przykurczami stawów są również w grupie zwiększonego ryzyka rozwoju odleżyn.
Podobne tematy